Speech of Greek Prime Minister Alexis Tsipras on the War Reparations owed by Germany to Greece. The speech was given as part of the Inter-party Parliamentary Committee for Claiming the German Reparations, today, March 10 of 2015. Thanks to The Greek Analyst for the translation from the original Greek text (below). Follow the Greek Analyst on Twitter.

***

I take the floor today in this historic meeting not only for symbolic, but also for substantive reasons.

First and foremost, in order to pay tribute to the victims of WWII. But also in order to honor the male and female fighters from all over the world who gave their lives for the freedom of their homelands, who gave their lives in order to defeat Nazism that threw its poisonous fog over the people of the world.

I also take the floor in order to honor the fighters of the Greek national resistance, who gave their lives in order to rid the country from the Nazi atrocities and occupation. In order for us to have today a homeland free and sovereign.

Some people tell us – why do you tackle the past, look at the future. But what country, what people can have a future if it does not honor its history and its struggles? What people can move forward, erasing the collective memory and leaving historically unjustified its struggles and sacrifices?

Indeed, not much time has passed since then, ladies and gentlemen. The generation of the Occupation and of the National Resistance is still living. And the pictures and sounds from the tortures and executions at Distomo and Kaisariani, at Kalavrita and at Vianno, are still fresh in the collective memory of our people.

The crimes and destructions caused by the troops of the Third Reich, across the Greek territory, but also across the entire Europe, are still fresh in the memory of our people. And these memories must be preserved in the younger generations. We have a duty – historical, political, and ethical – to preserve them. Not because we want to retain the suspicion and hatred in-between people, but in order to remember forever what Nazism means, what fascism means. In order to remember that when solidarity, friendship, cooperation, and dialogue between different people are substituted by a sense of superiority and historical destiny. When respect is substituted by intolerance –both ethnic and social – then what prevails is war and darkness.

And this darkness, Europe has known well. It lived it and it hated it. This was one of the reasons that the European people decided to begin the procedures in 1957, so that the sirens of war would never ring again. And we should not forget that the German people suffered too from the Nazi atrocity. And that in Germany, Nazism prevailed because earlier the German people were humiliated.

This, of course, is not an excuse but an explanation. It is the lesson of the short 20th century – if we remember Eric Hobsbawm as well. After WWI, what prevailed was hatred and revanchism. What prevailed was a short-sighted logic of humiliation of the loser for its sins, the logic of humiliation and misery of an entire people because of its loss. And this choice was later paid with the blood of the youth of the entire world. Including Germany’s.

The people of Europe and their leaders must be remembering and drawing conclusions from the modern European history. Because Europe must not, it is not allowed for her today, to make the same mistakes.

Ladies and Gentlemen, after WWII, indeed, the lesson was learned. Germany, despite the crimes of the Third Reich and of the Hitleric hordes that burned the world to the ground, despite the totalitarian evil of the Holocaust, was benefited – and rightfully so – by a series of interventions. The most important of these were its WWI debt write-off, with the Treaty of London in 1953, and of course, with the humongous sums that were disbursed by the Allies in order to rebuild the country.

London’s treaty, however, recognizes at the same time that the final German Reparations for WWII remain, and they should have been resolved by the final peace agreement – which wasn’t signed until 1990, due to Germany’s separation.

The reunification of the two Germanies has created the necessary legal and political conditions in order to resolve this issue, but the German governments since then have opted for silence, legal tricks, deferment and dilatory tactics. And I wonder, ladies and gentlemen: is this stance actually ethical?

I talked about legal tricks, and since these are very important issues, I would like to explain clearly what I mean so no shadows [of doubt] remain. When Germany even accepts to talk about the issue of its debts towards Greece since WWI, it evokes the Bilateral Agreement of 1960.

This was when, by its own initiative, it paid 115 million Marks, as reparations, and the (then) Kingdom of Greece acknowledged that there are no further claims to be had. This agreement, however, did not have to do with the reparations that involved the damages suffered by the country, but with the reparations to the victims of Nazism in Greece. And, of course, in no case whatsoever, did it concern the Occupation Loan, or even the claims for reparations given the atrocities of war, the almost-complete destruction of the infrastructure of the country, and the destruction of the economy during the war and the Occupation.

All these, I know well, are issues both highly technical and highly sensitive, and perhaps this is not the place or the time to say more about them. The necessary clarifications and the technical work will not be done by me, but by experts – legal scholars and historians.

What I want to reassure both the Greek and the German people of, however, is that we will approach this issue with the necessary sensitivity, with a sense of responsibility and honesty, and with a sense of communication and dialogue. But we expect the same thing from the German government. For reasons political, historic, and symbolic.

Ladies and gentlemen, against the moralizing tone that has prevailed in the past few years within the public debate in Europe, we neither choose the position of the student who bends his head and closes his eyes against moral teaching from on high, nor do we choose the position of the on high moralizing teacher, who wiggles his finger reproachfully, against a supposed sinner, asking him to pay for his sins.

On the contrary, we choose the path of negotiation and dialogue, of mutual understanding and justice. We perform no theodicy here, but at the same time we do not give up on our inalienable claims. We are not performing lessons on morality, but we also do not accept any lessons on morality either. Because, you know, often lately, when listening to provocative statements from abroad, I am reminded of the famous passage from the Sermon on the Mount, when Jesus says: “They see the spike in their brother’s eye, but not the pole in their own.”

Ladies and gentlemen, Mrs. President [of the Parliament], in closing this brief intervention, I would like to assure you that the Greek government will work tirelessly, so as with equal footing, and through dialogue in the framework of an honest negotiation, to contribute in order to find a solution to the most complex problems faced by Europe. The government will work in order to honor fully its obligations. But, at the same time, it will work so that all of the unfulfilled obligations to Greece and the Greek people are met.

And in the same way that we commit to fulfill our obligations, so do the other sides have to fulfill them too. Because morality cannot be invoked a la carte. It cannot be happening by occasion.

The new Greek government will actually support, with all its powers, the initiative to rebuild, reconstruct, and upgrade the Commission for Claiming the German Reparations to Greece. We will support it truly and substantively, and not for communication purposes. We are ready to offer any political and legal assistance, so as the efforts of the Commission bear fruit.

And in the framework of its tenure, to bring a meaningful result. To bring a solution. To vindicate the unfulfilled ethical, but also historical debt, not only towards the Greek people, but towards the entire peoples of Europe that fought, bled, and won over Nazism. We owe it to our history. We owe it to the fighters of the [Greek] National Resistance. We owe it to the victims of WWII. We owe it to Europe and its peoples, who have the right in memory and in a future unfettered from any kind of totalitarianism.

Thank you.

[youtube id=”BK53LYd59H8″ width=”600″ height=”350″]

Παίρνω σήμερα το λόγο στην ιστορική αυτή συνεδρίαση όχι μόνο για λόγους συμβολικούς αλλά και ουσιαστικούς.

Πρώτα και κύρια για να αποτίσω φόρο τιμής στα θύματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αλλά και για να τιμήσω όλες και όλους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες από ολόκληρο τον κόσμο που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία των πατρίδων τους,

Που έδωσαν τη ζωή τους για να ηττηθεί ο ναζισμός που έριξε την δηλητηριώδη ομίχλη του πάνω στους λαούς του κόσμου.

Παίρνω, επίσης, το λόγο για να τιμήσω τους αγωνιστές της ελληνικής εθνικής αντίστασης  που έδωσαν τη ζωή τους για να απαλλαχθεί η χώρα μας από τη ναζιστική θηριωδία και την κατοχή.

Για να μπορούμε σήμερα να έχουμε μια πατρίδα ελεύθερη και κυρίαρχη.

Κάποιοι μας λένε γιατί καταπιάνεστε με το παρελθόν, κοιτάξτε το μέλλον.

Μα ποια χώρα, ποιος λαός μπορεί να έχει μέλλον αν δε τιμά την ιστορία και τους αγώνες του;

Ποιος λαός μπορεί να προχωρήσει μπροστά σβήνοντας τη συλλογική μνήμη και αφήνοντας ιστορικά αδικαίωτους τους αγώνες και τις θυσίες του;

Άλλωστε δεν έχει περάσει και τόσο πολύς καιρός από τότε, κυρίες και κύριοι Βουλευτές.

Είναι ακόμα ζώσα η γενιά της κατοχής και της Εθνικής αντίστασης.

Και νωπές στη συλλογική μνήμη του λαού μας οι εικόνες και οι ήχοι των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων στο Δίστομο και στην Καισαριανή, στα Καλάβρυτα και στη Βιάννο.

Είναι ακόμη νωπά στη μνήμη του λαού μας τα εγκλήματα και οι καταστροφές που προκάλεσαν τα στρατεύματα του Γ’ Ράιχ σε όλο το μήκος και το πλάτος της Ελληνικής Επικράτειας αλλά και της Ευρώπης ολόκληρης.

Και οι μνήμες αυτές οφείλουν να διατηρηθούν στις νεότερες γενιές.

Έχουμε χρέος, ιστορικό, πολιτικό και ηθικό να τις διατηρήσουμε.

Όχι για να διατηρήσουμε την καχυποψία και το μίσος μεταξύ των λαών αλλά για να θυμόμαστε πάντα τι σημαίνει ναζισμός, τι σημαίνει φασισμός.

Για να θυμόμαστε ότι όταν τη θέση της αλληλεγγύης, της φιλίας, της συνεργασίας και του διαλόγου μεταξύ των λαών, παίρνει η αίσθηση της υπεροχής και του ιστορικού πεπρωμένου.

Όταν τη θέση του σεβασμού παίρνει η μισαλλοδοξία, φυλετική ή κοινωνική, τότε αυτό που κυριαρχεί είναι ο πόλεμος και το σκοτάδι.

Και η Ευρώπη το γνώρισε αυτό το σκοτάδι.

Το έζησε και το μίσησε.

Ήταν αυτός ένας από τους λόγους που οι Ευρωπαϊκοί λαοί συναποφάσισαν να εκκινήσουν τις διαδικασίες το 1957 ώστε να μην ηχήσουν ποτέ ξανά οι σειρήνες του πολέμου.

Και δε πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Γερμανικός λαός υπέφερε εξίσου από τη ναζιστική θηριωδία. Και ότι στη Γερμανία ο ναζισμός επικράτησε επειδή πρωτύτερα ταπεινώθηκε ο Γερμανικός λαός.

Αυτό φυσικά δεν είναι δικαιολογία αλλά εξήγηση.

Είναι το μάθημα του σύντομου 20ου αιώνα, για να θυμηθούμε και τον Έρικ Χομπσμπάουμ.

Μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο αυτό που επικράτησε ήταν το μίσος και ο ρεβανσισμός. Αυτό που επικράτησε ήταν η κοντόφθαλμη λογική της ταπείνωσης του ηττημένου για τις αμαρτίες του, η λογική του εξευτελισμού και της εξαθλίωσης ενός ολόκληρου λαού για την ήττα του.

Και αυτή η επιλογή πληρώθηκε αργότερα με το αίμα των νιάτων του κόσμου ολόκληρου.

Της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης.

Οι λαοί της Ευρώπης και οι ηγεσίες τους, οφείλουν να θυμούνται και αντλούν συμπεράσματα από τη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία.

Γιατί η Ευρώπη δεν πρέπει, δεν της επιτρέπεται να κάνει σήμερα τα ίδια λάθη.

Κυρίες και Κύριοι Βουλευτές,

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, πράγματι το πάθημα έγινε μάθημα.

Η Γερμανία παρά τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ και των χιτλερικών ορδών που κατέκαψαν τον κόσμο, παρά το ολοκληρωτικό κακό του Ολοκαυτώματος, ωφελήθηκε -και ορθώς ωφελήθηκε- από σειρά παρεμβάσεων.

Με κυριότερες την διαγραφή του χρέους της από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την Σύμβαση του Λονδίνου το 1953 και φυσικά με τα τεράστια ποσά που εκταμιεύτηκαν από τους Συμμάχους για την ανοικοδόμηση της.

Η Σύμβαση όμως του Λονδίνου αναγνωρίζει ταυτόχρονα ότι απομένουν οι τελικές Γερμανικές Αποζημιώσεις για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι οποίες θα έπρεπε να διευθετηθούν με την τελική συνθήκη ειρήνης που δεν υπογράφτηκε μέχρι το 1990, εξαιτίας της διχοτόμησης της Γερμανίας.

Η επανένωση των δύο Γερμανιών δημιούργησε τις αναγκαίες νομικές και πολιτικές προϋποθέσεις για την επίλυση του ζητήματος, αλλά οι γερμανικές  κυβερνήσεις από τότε και στο εξής επέλεξαν τη σιωπή, τα νομικά τεχνάσματα, την αναβολή και την παρέλκυση.

Και αναρωτιέμαι κυρίες και κύριοι βουλευτές :

Είναι άραγε ηθική αυτή η στάση ;

Μίλησα για νομικά τεχνάσματα και επειδή τα ζητήματα αυτά είναι πάρα πολύ κρίσιμα, θέλω να εξηγήσω σαφώς τι εννοώ για να μην παραμείνουν σκιές.

Όταν η Γερμανία αποδέχεται έστω να τοποθετηθεί για το ζήτημα των οφειλών της προς την Ελλάδα από το Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, επικαλείται την Διμερή μας Συμφωνία του 1960.

Τότε που με δική της πρωτοβουλία κατέβαλε 115 εκατομμύρια Μάρκα, ως αποζημιώσεις, και το τότε Βασίλειο της Ελλάδας αναγνώρισε ότι δεν έχει περαιτέρω σχετικές αξιώσεις.

Η συμφωνία όμως αυτή δεν αφορούσε αποζημιώσεις για τις καταστροφές που υπέστη η χώρα αλλά αποζημιώσεις για τα θύματα του ναζισμού στην Ελλάδα.

Και φυσικά, σε καμία περίπτωση, δεν αφορούσε ούτε το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο αλλά ούτε και αξιώσεις για αποζημίωση εξαιτίας εγκλημάτων πολέμου, εξαιτίας της σχεδόν ολικής καταστροφής των υποδομών της χώρας αλλά και της διάλυσης της οικονομίας της κατά τη διάρκεια του πολέμου και της κατοχής.

Όλα αυτά, γνωρίζω, ότι είναι ταυτόχρονα εξαιρετικά τεχνικά αλλά και εξαιρετικά ευαίσθητα ζητήματα και ίσως δεν είναι αυτός ο χώρος και ο χρόνος για να επεκταθώ.

Οι αναγκαίες διευκρινίσεις και η τεχνική επεξεργασία δεν θα γίνει από εμένα αλλά από τους ειδικούς. Νομικούς και ιστορικούς.

Αυτό που θέλω εγώ να διαβεβαιώσω, τόσο τον Ελληνικό όσο και τον Γερμανικό λαό, είναι ότι θα προσεγγίσουμε το θέμα με την αναγκαία ακριβώς ευαισθησία, με αίσθημα ευθύνης και ειλικρίνειας, με διάθεση συνεννόησης και διαλόγου.

Το ίδιο, όμως, περιμένουμε και από τη Γερμανική Κυβέρνηση.

Για λόγους πολιτικούς, ιστορικούς, συμβολικούς αλλά και ηθικούς.

Κυρίες και Κύριοι Βουλευτές,

Απέναντι σε έναν ηθικολογικό τόνο που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια στη δημόσια συζήτηση στην Ευρώπη, εμείς δεν επιλέγουμε ούτε τη θέση του μαθητή που σκύβει το κεφάλι και χαμηλώνει τα μάτια απέναντι στην αφ’ υψηλού ηθική διδασκαλία, αλλά ούτε διεκδικούμε τη θέση του ηθικοδιδάσκαλου που κουνά επιτιμητικά το δάχτυλο, απέναντι στον υποτιθέμενο αμαρτωλό, ζητώντας του να πληρώσει για τις αμαρτίες του.

Αντίθετα επιλέγουμε το δρόμο της διαπραγμάτευσης και του διαλόγου, της αλληλοκατανόησης και της δικαιοσύνης.

Δεν κάνουμε εδώ θεοδικία, αλλά την ίδια στιγμή δεν παραιτούμαστε και από τις απαράγραπτες αξιώσεις μας.

Δεν κάνουμε μαθήματα ηθικής αλλά δεν δεχόμαστε και μαθήματα ηθικής.

Διότι, ξέρετε, πολλές φορές το τελευταίο διάστημα στο άκουσμα πολλών προκλητικών δηλώσεων από το εξωτερικό, μου έρχεται στο μυαλό το περίφημο απόσπασμα από την επί του Όρους ομιλία του Ιησού: Βλέπουν την ακίδα στο μάτι του αδελφού τους, αλλά όχι το δοκάρι στο δικό τους.

Κυρίες και Κύριοι Βουλευτές

Κυρία Πρόεδρε, Κλείνοντας αυτή τη σύντομη παρέμβαση μου, θέλω σας διαβεβαιώσω ότι η ελληνική κυβέρνηση θα εργαστεί άοκνα, ώστε με ισότιμους όρους, μέσα από το διάλογο στο πλαίσιο μιας έντιμης διαπραγμάτευσης, να συνδράμει ώστε να βρεθεί λύση στα πολύπλοκα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη.

Θα εργαστεί ώστε να τηρήσει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της.

Αλλά ταυτόχρονα θα εργαστεί ώστε να τηρηθούν όλες οι ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις προς την Ελλάδα και τον Ελληνικό λαό.

Και όπως εμείς δεσμευόμαστε να τηρήσουμε τις υποχρεώσεις μας έτσι οφείλουν να πράξουν και όλες οι πλευρές.

Γιατί η ηθική δεν μπορεί να είναι αλα καρτ.

Δε μπορεί να είναι κατά περίσταση.

Η νέα ελληνική κυβέρνηση θα στηρίξει πραγματικά  και με όλες της τις δυνάμεις, την πρωτοβουλία για την ανασύσταση, ανασυγκρότηση και αναβάθμιση της Επιτροπής για την Διεκδίκηση των Γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα.

Θα την στηρίξουμε αληθινά και ουσιαστικά και όχι για επικοινωνιακούς λόγους. Είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε κάθε πολιτική και νομική συνδρομή, ώστε οι προσπάθειες της Επιτροπής αυτής να αποδώσουν.

Και στα πλαίσια της θητείας της να φέρουν ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Να φέρουν λύση.

Να δικαιώσουν αυτό το ανεκπλήρωτο ηθικό αλλά και υλικό ιστορικό χρέος, όχι απέναντι στον Ελληνικό λαό, αλλά απέναντι σε όλους τους λαούς της Ευρώπης που πολέμησαν, μάτωσαν και νίκησαν το ναζισμό.

Το οφείλουμε στην ιστορία μας.

Το οφείλουμε στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.

Το οφείλουμε στα θύματα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.

Το οφείλουμε στην Ευρώπη και στους λαούς της που έχουν δικαίωμα στη μνήμη και σε ένα μέλλον απελευθερωμένο από κάθε λογής ολοκληρωτισμό.

Σας Ευχαριστώ